Kalkıyoruz, geceden kalma elbiselerimizin yerini kendimizi ifade ettireceğimiz boktan bez parçaların içine girip işe gidiyoruz yada okula yada ne sikimse onu yapıyoruz. İşe geç kalmayı marifet ya da kusur sayıyoruz. Okulu asmayı, buluşmayı kaçırmayı da. Yapmanız gerektiren şeyleri yapıyoruz sonuçta. Düzenin çocuklarıyız hepimiz. Hiç bir zaman dışında olamadık. Tvlerin önünde ebevynler tarafından büyütüldük. Çizgi filmler bizim için yapılmıştı. Büyüklerin ağzından çocuk hikayelerini dinlemiştik. Aslında hiç biri bize ait değildi. Kendi hiyaraşilerin kusmasıydı hepsi. Düzenli olmaya itildik. Tek tip giydirildik, tek tip olmaya zorlandık, kendimizi ispatlamaya zorlandık, sünnet ettirildik yada saçımız uzatılıp bağlandı hep. Başkalık her zaman dejenere olmaktı toplumda. Biz hep sıradandık ve ona zorlandık. Ergen olduk sonra. Sinirliydik. Birşeylere kızıyorduk ama hep tasmalandık gene. Sıradan olmaya zorlandık. Amacın olmalıydı yada bir hedefin. Yoksa yok olacağın bu hayatta denildi. Durduk, durulduk gene. Sistem köpeği olduk sonra. Başkaların düşüncelerini seslendirdik yüksek sesle. Başkaları için yaşadık. Aşklarımızı , kavgalarımız, sevişmelerimizi. hep başkaları için yaşadık. Sıradan şeyleri sıradışı saydık. En ufak duygu yoğunluğunda mutlu olduk. En ufak mutsuzlukta intihara sürüklendik. Hatalı değildik hiçbir zaman. Arabesk yaşamda yer alıyorduk. Suç ya kaderdi ya da başkalarındı. Öyle inandırıldık. Kimse kötü değildi. Şeytan vardı dünyada ve herşeyi o yapıyordu. Hep suç başkasındaydı.
Ve bir an tokat geldi bir yerden. Ne yapıyorum dedim bu hayatta. Aslında başkaların hayatlarını yaşıyordum. Sonuçta bir bok olmuyordu hayatta. Toplum beyne mastırbasyon yaptırıp durduğunu anladım geçen zaman boyunca. Değişmen gerektiğini düşünüyorsun. Ama girmişin çarkların, dişlilerin arasına. Kurtulamıyorsun. Sonuçta acıyı farkediyorsun ve bu acı hissediyorsun artık. Çarklar etlerini eziyor. Yaşadığın herşeyi bir başkasınında yaşadığını anlıyorsun. Farklı değilsin. Sıradansın ve yapacak hiçbirşeyin yok artık. Kurtulmaya çalışıyon ama her adımında geri çekiliyon. Yapışmışlar yakana. Bırakmıyorlar. Bağımlı olmuş gibisin bu hayata. Ölüm tek çare görülüyor şu anda diyorsun. Aslında itildiğin durum orası olduğunu fark ediyon. Hiç kimsesindir. Ve farkındılığınla ölmen daha iyidir. Haşeratsın şimdi. Bir sabah karafatma olarak uyanmışsındır. Sonuçta her intiharın, ayıplanacak bir ölümdür. Düzenin nedeni olacaktır ölümün. İpleri bırakmamayı deniyorsundur şu anda. Ama devam ediyor hayat. Don kişotmuyum lan ben diyorsun bir yandan. Sikmişim dünyayı ve insanları diyon içinden ama değişen gene bir bok yok. Herşey ayarlanmış ilerliyor. Tvler dünyada katillerin tecavüzcülerin hırsızların olduğunu haykırıyor, Filmin sonunda gene yakalnıyor tüm suçlular. Sen mutlu yaşamana devam ediyon. Mutlusun şu anda. Sırdanlığın boktanlığıyla.
1 yorum:
Aynen öyle işte..
Yorum Gönder